Minnet

Sabah 05.30 sularında gözlerim uykuya teslim oluyor.
2 saat uyuyup hiç bir şey olmamış gibi işin yolunu tutuyorum.Giderken de çoğu zaman yaptığım gibi köşedeki fırına uğrayıp 2 tane simit alıyorum. Biri bana diğeri ise ya Pınar'ıma yada kahvaltı etmemiş herhangi birine.

Ofise giriyorum günaydın diyerek.
Herkes suskun...Ben ise dokunsan ağlayacak.

Kahvaltı ettiniz mi diye soruyorum bizim kızlara ama Pınar yok ortada.
Çay almak için mutfağa giriyorum.Pınar ve diğer bir kaç arkadaşımı konuşurken buluyorum ama beni görünce bir hayalet görmüş gibi donup konuşmalarını kesiyorlar.

"Günaydın" diyorum...Çayımı alıp çıkıyorum.

Kahvaltımı ediyorum yalandan , boğazımdan geçmiyor ki lokmalar.

Çok sevdiğim çok değerli yöneticilerimden biri omzuma dokunuyor.
Kafamı kaldırıp bakamıyorum bile yüzüne. Sadece hıçkırarak küçük bir kız çocuğu gibi kollarının altına sığınıyorum.

"Gel konuşalım biraz" diyor. O sırada çok sevdiğim diğer yöneticim giriyor odaya.
Sarılıyor baba şefkatiyle...

"Korkma "diyorlar biz sonuna kadar senin yanındayız. Elimizden maddi,manevi ne geliyorsa yapıcaz diyorlar.

"Bir an bile şüphe etmedim ki" diyorum bende büyük bir minnetle...